Jaarlijkse parochiale daguitstap

Jaarlijkse parochiale daguitstap

Wij doen koppig verder, ook dit jaar stond de daguitstap met onze “Pastorale ploeg” op het programma. Lieve en Piet en Yvette en Eric zorgden voor de organisatie en hen kennende, is alles op wieltjes (?) verlopen. Het startschot werd gegeven aan de Fatimakerk, wij waren met drie wagens, en vermits enkel wij niets afwisten van wat of waar naartoe, startten wij na Piet en voor Eric, dus tussenin.

Maar, en dat was niet normaal, alvorens te vertrekken, kwam Piet nog iets melden: “We rijden naar Brugge en aan de verkeerswisselaar nemen we richting Oostende en de tweede afrit.” In mijn hoofd begon mijn GPS direct werken: de tweede afrit, dat is Jabbeke, wat zou er daar te beleven vallen? Ik was natuurlijk verkeerd, Piet had de afrit Loppem voor twee geteld en dus was het richting Loppem. En doorheen veel groen, bereikten we ons doel: een enorm groot gebouw in een rustgevend park, het klooster Bethanië.

Volgens het programma waren wij er een groot kwartier te vroeg, maar zuster Ria stond ons al op te wachten met een smile tot achter haar oren. Gezien het nog te vroeg was voor de H. Mis, gaf zij ons al een eerste deeltje van haar rondleiding. Haar uitleg, haar vertelsels en anekdoten, alles werd klaar en met bezieling gebracht, echt, zuster Ria is gemaakt om gids te spelen. Zo vernamen we dat zij de op één na jongste zuster is, dat er in Bethanie maar zeven zusters meer zijn plus twee overgekomen van een andere orde, dat er in Wallonië, in Frankrijk en in Canada ook een klooster van hun orde is.

Intussen was de tijd aangebroken om ons naar de kapel te begeven voor de H. Mis. Er was een goede bezetting en met een groep van ongeveer 15 man uit Ciney en ons 13 scheelde dat een mooie slok op de borrel. Het werd een ingetogen viering, voorgegaan door een pater, bijgestaan door de jonge priester van de groep uit Ciney, muziekaal opgeluisterd op het orgel door een zuster en vocaal door het koor met de andere zusters. Als kers op de taart zorgde de Waalse groep voor een muziekaal slot waar iedereen stil van werd.

Na de H. Mis nam zuster Ria ons mee naar de kloosterkerk. Dit grote gebouw is verdeeld in twee delen: een voor de gewone gelovigen, het andere voor de zusters met er tussen in het altaar, heden ten dage weinig praktisch. Voor de zusters, het koorgestoelte, zijn 80 plaatsen voorzien, in de goede oude tijd moesten er nog stoelen bij geplaatst worden in het midden, aldus zuster Ria, nu met ons negenen zie je ons niet meer zitten. Vandaar, de kerk wordt nog enkel in uitzonderlijke omstandigheden gebruikt.

De lunch stond klaar in een appart lokaal. We kregen een heerlijke soep, lekkere stoverij met aardappelpuree en crèsonette. We misten wel onze aperitief, maar een glaasje tafelbier of water verslaat ook de dorst, we zijn ten slotte in een klooster. Na het dessert moest de afwas nog gedaan worden. Iedereen vloog naar het kleine keukentje maar niet iedereen kon helpen, de groep te groot en de plaats te klein. Ik als afvaller ben dan maar gaan wandelen in het park, rap gevolgd door nog anderen. Eén na een kwamen de afwassers ook buiten, de tijd brak aan om naar de volgende plaats te vertrekken maar nog even geduld, zuster Marie Paule wilde koste wat het kost het kerkhof vinden. Met de hulp van Piet is het gelukt en konden we toch vertrekken.

De tweede stop was “Michels Filmmuseum” in Roeselare. Eerst was er een film over de evolutie in alles wat met bewegende beelden te maken heeft en als dessert een kort filmpje met “Den Dikken en den Dunnen”, om je krom te lachen. Daarna stelde Michel enkele van zijn museumstukken voor. Een echte spraakwaterval, hij kent alle details, alle data en specialiteiten van ieder stuk. Waarlijk, die mens leeft in zijn museum.

Hoog tijd om het laatste hoofdstuk aan te vatten. Op naar de “Zevenkamer” in Heule. Piet had alle geheime codes kunnen bemachtigen om die gesloten vesting te kunnen binnen dringen, ook in de grote zaal. Rap werden enkele tafels en stoelen klaar gezet en we konden beginnen met …de aperitief. En of die smaakte. Intussen haalde Lieve de broodjes boven met de melding: geen bruine broodjes, enkel witte! Dan maar witte, ze smaakten ook. Piet had ook de sleutel van de frigo kunnen bemachtigen en zo mochten we ons eerste pintje drinken, eindelijk.

Ons avontuur was nog niet ten einde: een paar vrienden waren oververmoeid geworden en ik stelde voor hen naar huis te voeren. Met al die geheime codes verliet ik de zaal via het venster en haalde mijn wagen tot bij de ingang. Maar nu begon het, ik stond buiten te wachten en de ganse groep zat nog binnen en konden niet meer buiten. Piet zijn code werkte niet meer, een speciaal veiligheidssysteem had deze geblokkeerd. Ten einde raad werd een bevoegd persoon er bij gehaald en na twintig minuten ging de deur eindelijk open.

En zo eindigde onze zoveelste daguitstap. Wij hebben er van genoten, alleen rest ons nog de beide echtparen die instonden voor de organisatie van harte te bedanken voor de meer dan geslaagde dag. Op naar de volgende editie, we doen koppig voort.

André